Hoewel de vieringtoren een grote rol speelt in het silhouet van een
kerk, is het effect in het interieur nog veel sensationeler.
De
romaanse kerkbouw
had veel aandacht voor de
viering,
niet zelden stond daarop de hoogste
toren.
Een knap staaltje, want het gewicht ervan, zeker als deze in steen was uitgevoerd, was heel groot
en kon alleen opgevangen worden door de vier vieringpijlers.
In vergelijking daarmee zijn west- of transepttorens kinderspel.
Niet altijd brachten de torens licht in de viering,
maar wanneer dit wel lukte, is de ruimtelijke werking heel bijzonder.
Na de romaanse periode verschrompelt de vieringtoren, uitzondering daargelaten.
De
gotische constructie
is te rank geworden om het gewicht te dragen.
Een bescheiden
dakruiter
komt ervoor in de plaats, maar soms groeit deze toch weer uit,
al dan niet in steen, tot grote hoogte. Maar de geschiedenis leert ons:
ook hier kwam hoogmoed vaak voor de val.
Tekst: Jean Penders, 06-2005. Bronnen: zie literatuurlijst. Foto: Jean Penders
