Het is een soort grafmonument, maar niet - zoals een
grafsteen
- òp het
graf,
maar opgehangen of vastgemetseld in de buurt ervan.
Terwijl de grafsteen heel slijtvast moet zijn,
kan het epitaaf zelfs een schildering bevatten.
Het epitaaf is een vrome herdenking van de overledene, voorzien van een fraaie lijst.
Het midden bevat meestal een lovende tekst
(je zou haast denken dat iedereen braaf was),
soms ook een paneelschildering of een gebeeldhouwde buste.
De muur van de kerk is het meest geschikt voor het ophangen van epitafen,
maar daar ontstond al snel plaatsgebrek.
Daarom werden ook
pijlers
hiervoor gebruikt.
Overigens is niet ieder epitaaf opgehangen, het kan ook een monument in een
nis
in de muur zijn. Dit soort persoonlijke bijdragen maakten wezenlijk onderdeel uit van het
kerkinterieur.
Een variant van de epitafen vormen de
rouwborden;
daarvan maken
wapenschilden
het hoofdbestanddeel uit.
Tekst: Jean Penders, 01-2006. Bronnen: zie literatuurlijst. Afbeelding: Jean Penders
